เราเคยผ่านตางานของหลู่ซิ่นอยู่เหมือนกัน แต่หยิบมาอ่านนานมากแล้วตั้งแต่ยังเด็กอยู่ ที่หยิบมาอ่านก็ด้วยความซนเพราะบังเอิญดันไปรื้อค้นหนังสือมาอ่าน ก็ติดงานเรื่องสั้นของหลู่ซิ่นขึ้นมา พอ ๆ กับที่ได้อ่านไผ่แดงกับแผ่นดินนี้เราจองของPowell ตอนที่แทบจะไม่รู้ว่าหนังสือเหล่านี้มีความสำคัญอย่างไร จำได้ว่างานของหลู่ซิ่นมีลักษณะอืม คล้าย ๆ งานของลาวคำหอม คืออ่านแล้วหัวร่อก็ไม่ได้ร้องไห้ก็ไม่ออก งานของหลู่ซิ่นจึงมีลักษณะแบบ satire บางคนก็เปรียบ หลู่ซิ่น กับ กอร์กี้ ดังนั้นงานของหลู่ซิ่นจึงเป็นงานประเภท “ศิลปะเพื่อชีวิต ศิลปะเพื่อประชาชน” แบบที่จิตรพูดไว้ ไม่ใช่งานประเภท “ศิลปะเพื่อศิลปะ” แบบ ความรักในหอแดง อะไรทำนองนั้น